مصایبِ سفر هر روزه حاشیه نشینان به تهران - تور گرجستان ارزان

با وبسایت گردشگری آژانس مسافرتی همراه باشید.

به گزارش گروه رسانه های خبرنگاران، ایلنا نوشت: جمعیت عظیمی از کارگران در این سال ها به سمت شهرهای حاشیه تهران سرازیر شده اند. قیمت مسکن رشد صعودی داشته است؛ تا جایی که به ویژه از سال 95 رشد قیمت مسکن باعث شد که بخش عمده ای از مستاجران از نقاط شمالی شهرهای بزرگ به نقاط میانی و از نقاط میانی به نقاط جنوب شهر مهاجرت نمایند؛ حتی مستاجران جنوب شهر هم مجبور به مهاجرت به حاشیه شهرهای بزرگ شدند. طرح مسکن دولتی که با نام مسکن مهر کلید زده شد نیز عملاً جهتی بود برای حاشیه نشین کردنِ جمعیت بیکار، بی ثبات کاران و کارگران .

نائب رئیس اتحادیه صنف مشاوران املاک گفته بود که رشد اجاره بها در سال 97 بیشتر از دو ماهه سال 98 بود. در واقع درصد بیشتری از مهاجرت های دو سال اخیر مربوط به سال 97 بوده است؛ به طوری که خرید املاک مسکونی در سه شهر حومه ای تهران شامل پرند، پردیس و ورامین طی نیمه اول سال گذشته 30 درصد افزایش یافته است. شروع مهاجرت ملکی از کلان شهر تهران به اطراف، با حرکت اجاره نشین های مناطق جنوبی پایتخت رقم خورد. در ابتدای سال 97 عمده مهاجرت ها در مورد خانه های 100 تا 300 میلیونی پردیس، پرند و ورامین بود .

کارگران، بی ثبات کاران که عملاً جمعیت بیکار هستند که به مشاغل کاذب رو می آورند، با افزایش قیمت اجاره بها و مسکن و افزایش هزینه های زندگی به طور غیر مستقیم با سیاست هایی مثل مسکن مهر عملاً به حاشیه ها رانده می شدند. آمارها در مورد تعداد حاشیه نشینان همواره ضد و نقیض است. در مهر ماه سال 95 رحمانی فضلی، وزیر کشور اعلام نموده بود که حدود 11 میلیون حاشیه نشین داریم که در حدود 77 هزار هکتار شامل 2 هزار و 800 محله ساکن هستند. فرشاد مومنی، اقتصاددان اما اخیرا گفته است که جمعیت حاشیه نشین بیش از 19 میلیون نفر در ایران است که حدود 20 درصد جمعیت شهری را شامل می گردد. با احتساب آمار ارائه شده از سوی وزارت مسکن و شهر سازی در ایران در طی کمتر از سه سال حدود 8 میلیون نفر به جمعیت حاشیه نشینان شهری اضافه شده است. این جمعیت کارگرانی هستند که طی سال های گذشته به دلیل مسائل معیشتی و عدم توانایی برای تامین هزینه های زندگی و پرداخت اجاره بها نهایتاً تصمیم گرفتند که تهران را ترک نمایند .

پرند، هزینه های بالای حمل و نقل یا به جان خریدن سفر با اتوبوس های فرسوده

مسافت پرند دو برابر مسافت پردیس به تهران است. پرند هنوز مترویی تا تهران ندارد؛ تنها یک منو ریل در این جهت وجود دارد که طی ساعات صبح 6 قطار در زمان های معین و طی ساعات بعد از ظهر فقط 8 قطار در آن وجود دارد. نمای بعضی خانه های پرند همچنان بیابانی است. خیلی از سیاست های دولت برای مسکن دار کردن کارگران و دهک های پایین جامعه خانواده ها را به پرند کشانده است. از پرند تا تهران در ساعات صبح حدود یک ساعت و نیم راه است؛ در زمان های ترافیک زیاد این جهت طولانی تر هم می گردد .

کرایه تاکسی ها و شخصی هایی که از سرانجامه حرکت می نمایند، به شدت کنترل می گردد و هنوز افزایش کرایه ای نداشته است. کرایه این جهت از پرند تا میدان آزادی حدود 8 هزار تومان است که با جهتهای اضافه تقریباً یک کارگر در پرند باید ماهیانه 500 هزار تومان بابت حمل و نقل بپردازد. البته این جهتها اتوبوس هم دارند که هر جهت نیز حدوداً 3 هزار تومان است که با پرداخت کرایه حدوداً نصف هزینه رفت آمد با تاکسی خواهد شد. در عین حال رفت و آمد با ماشین شخصی هزینه برتر است. در محاسباتی که در ادامه می آید فرض گرفتیم که هر خودرو بابت هر 100 کیلومتر 9 لیتر بنزین مصرف کند. جهت حدوداً 65 کیلومتری از پرند تا تهران نزدیک به 5 لیتر بنزین مصرف می نماید که حدود 670 هزار تومان در ماه فقط باید بابت پول بنزین رفت و آمد با ماشین شخصی پرداخت کند که حدود 440 هزار تومان اختلاف هزینه با قبل از گرانی بنزین را نشان می دهد .

اندیشه و شهریار مترو و منوریل ندارد

اندیشه نیز یکی از مناطق حاشیه ای است که از سال 13 6 7 به بعد، واگذاری قطعات زمین های آن به فرهنگیان شاغل در آموزش و پرورش شروع شد؛ فرهنگیانی که اغلب در تهران تدریس می کردند. کارگران زیادی نیز این مطقه را برای سکونت برگزیدند. شهر جدید اندیشه در قالب مسکن مهر بسیاری از جمعیت کارگران مهاجر به اطراف تهران را در خود جای داده است. البته افزایش قیمت در این نواحی نیز مشاهده شد. مثلاً مسکن مهر اندیشه با افزایش قیمت 50 درصدی از سال گذشته روبرو بوده است. اندیشه به نسبت پرند به تهران نزدیک تر است .

در این منطقه نیز اغلب رفت و آمدها با اتوبوس و تاکسی به تهران صورت می گیرد. کرایه تاکسی در این شهر 6500 تومان است که با احتساب جهتهای اضافه موجب می گردد تا کارگران حدوداً 400 هزار تومان در ماه بابت کرایه ماشین بپردازند. اگر کارگران اندیشه و شهریار از خودرو شخصی استفاده نمایند، فاصله حدوداً 40 کیلومتری اندیشه تا مرکز شهر را باید با مبلغ حدود 450 هزار تومان در ماه طی کرد. اندیشه هم هیچ مترویی تا تهران ندارد و کارگران راه های معدودی برای رفت و آمد دارند که 300 هزار تومان نسبت به قبل از گران شدن بنزین افزایش یافته است .

یکی از ساکنین شهریار نیز تصریح می نماید: محل کار من میدان فردوسی تهران است. اگر ترافیک نباشد همواره 1 تا 2 ساعت از جاده شهریار به تهران و اگر ترافیک باشد، 3 تا 4 ساعت این جهت طول می کشد یعنی از 5 صبح باید حرکت کنیم .

بیش از یک چهارم حداقل دستمزد به هزینه حمل و نقل کارگران هشتگرد اضافه شد

رفت و آمد از هشتگرد در صورتی که منو ریل را در نظر نگیریم، فاجعه است. یعنی آن قدر مبلغ بالایی خواهد بود که احتمالاً کارگران زیادی قید کار در تهران را بزنند و شغلشان را از دست بدهند. هشتگرد لااقل منوریل به سمت تهران دارد که هزینه رفت و آمد به تهران را کاهش می دهد. البته منوریل هشتگرد با قیمت 4 هزار تومانی در هر جهت بیش از بقیه جهتها است. منوریل برای شهرهای هشتگرد، پردیس و پرند برقرار است. اما اگر یک کارگر که در این محلات زندگی می نماید، بخواهد از خودرو شخصی استفاده کند با افزایش قیمت بنزین حدوداً 850 هزار تومان در ماه بابت یک رفت و برگشت به محل کارش باید بپردازد. این در حالی است که قبل از گرانی بنزین این کارگران 280 هزار تومان در ماه بابت رفت و برگشت به محل کار خود می پرداختند. یعنی حدود 570 هزار تومان هزینه اضافه به دلیل افزایش قیمت بنزین پرداخت می گردد. البته بماند که کارگران هشتگرد در کم هزینه ترین شرایط رفت آمدشان باید 250 هزار تومان بدهند .

یکی از ساکنین هشتگرد می گوید که اخیراً مجبور به ترک شغلش شده است. او می افزاید: خیلی از هم محله ای های ما که قبلاً در تهران زندگی می کردند، به دلیل اجاره های بالا به این مناطق آمدند. شغلشان در تهران بود اما به علت گران بودن کرایه ماشین مجبور شدند کارشان را رها نمایند و مجددا دنبال کار بگردند .

کارگران در منطقه بهارستان استان تهران (در فاصله بین اسلامشهر و رباط کریم) نیز حدود 370 هزار تومان در ماه هزینه بنزین خودروی شخصی شان می نمایند. کارگران این منطقه اگر از تاکسی استفاده نمایند، نیز باید نزدیک به 450 هزار تومان هزینه نمایند. در عین حال در این مناطق هیچ مترویی ساخته نشده تا شرایط رفت و آمد آنان را کمی آسانتر کند .

کار در تهران برای ورامینی ها غیر ممکن شده

رفت و آمد به ورامین نیز برای کارگرانی که در تهران کار می نمایند، سخت و عملاً غیر ممکن است. شاید اگر هزینه های حمل و نقل آن قدر نبود، کارگران بیشتری از هشتگرد و ورامین برای کار در تهران می آمدند اما الان این مسئله بسیار سخت شده است. آنها با خودروی شخصی ماهیانه نزدیک به 630 هزار تومان باید بابت حمل و نقل بپردازند. یعنی 420 هزار تومان بیشتر از زمانی که بنزین گران گردد. این رقم نسبت به معیشت کارگران آن قدر بالاست که عملاً بخش زیادی از کارگران ورامینی بیکار شده اند .

رباط کریم، حاشیه نشینی به برکت مسکن مهر

رباط کریم که با ساخت چندین واحد مسکن مهر تبدیل به محل زندگی خیلی از کارگرانی شده که توانایی تامین معیشت در تهران را نداشتند، هزینه های حمل و نقل بالایی برای کارگران دارد. آنها نیز در ماه حدود 580 هزار تومان باید خرج رفت و آمد خود با خودروی شخصی نمایند. پردیس نیز تقریباً همین شرایط را دارد و برای کارگران نزدیک به 525 هزار تومان هزینه دربردارد. تنها وسیله حمل و نقل در رباط کریم و پردیس تاکسی و اتوبوس است و هزینه تاکسی نیز کمی کمتر از این مقدار خواهد بود .

اسلامشهری ها هزینه های زیادی دارند

حاشیه نشینی در اسلامشهر از سال 55 شکل گرفت. این محله در سال 1385 نزدیک به 24 هزار نفر جمعیت داشته و در سرانجام سال 1386 و ابتدای سال 1387 ، حدود 45 هزار نفر در میان آباد زندگی می کردند. مهم ترین محله از محلات شهر اسلامشهر از نظر دارا بودن مسئله اسکان غیر رسمی است. از ابتدا، روستایی کوچک بوده که به دلیل مهاجرت های گسترد در دهه های قبل، به صورت سکونتگاه نسبتاً بزرگی درآمده است و از زمان الحاق آن به محدوده شهر اسلامشهر، اهمیت فزاینده ای در میان محلات شهر پیدا نموده است. اسلامشهری ها اگر از خودروی شخصی استفاده نمایند، نزدیک به 265 هزار تومان باید هزینه نمایند .

البته به مبالغ بالا باید هزینه استهلاک خودرو را نیز اضافه نمود. ارقام بین 400 تا 850 هزار تومانی که کارگران حاشیه های تهران باید بپردازند تا بتوانند با خودروی شخصی به تهران بیایند و ساعاتی از عمر خود را در تهران مشغول به کار شوند، برای کارگری که حدود 2 میلیون تومان دستمزد دارد (بدون احتساب حق اولاد و حق سنوات)، رقم واقعاً بالایی است. کارگران هشتگرد بیش از 43 درصد، کارگران پرند بیش از 34 درصد، کارگران رباط کریم بیش از 30 درصد و کارگران منطقه بهارستان استان تهران 19 درصد، کارگران شهر جدید اندیشه و شهریار بیش از 23 درصد و کارگران اسلامشهر بیش از 14 درصد دستمزدشان را بابت حمل و نقل با خودروی شخصی باید هزینه نمایند که کاملاً غیر معقول است .

در عین حال اختلاف هزینه ای که کارگران به دلیل گرانی بنزین باید بپردازند، برای کارگران پرند 22 درصد، کارگران هشتگرد 29 درصد، کارگران ورامین 21 درصد، کارگران اندیشه 15 درصد از کل حداقل دستمزد 2 میلیونی کارگران بوده است .

مکافات ترافیک جاده های به سمت تهران

در بسیاری از این شهرهای حاشیه ای مترویی مشاهده نمی گردد. منوریل موجود نیز پاسخگوی تعداد زیاد کارگران نیست. قطارها در ساعت های معینی حرکت می نمایند و این است که جا ماندن از این قطارها تبدیل به کابوسی جدی برای کارگران می گردد. کرایه تاکسی ها کمی کمتر از رفت و آمد با خودروی شخصی است. کرایه اتوبوس ها قطعاً کمتر است اما مدت آن طولانی است و در عین حال بسیاری از این اتوبوس ها بسیار فرسوده هستند و در شرایط خطرناکی جمعیت عظیم کارگران حاشیه شهرها را به تهران می رسانند .

یکی از کارگران ساکن در شهریار می گوید: ترافیک هم یک بهانه دیگر برای اضافه نمودن به بدبختی کارگران حاشیه نشین است. روزانه چندین نفر از کارگران از شهریار، اندیشه، اسلامشهر،هشتگرد، پردیس، بهارستان و.... برای حضور در محل کارشان به تهران می آیند و جهت نیم ساعته را روزانه شاید تا 4 ساعت در ترافیک هستند و این واقعا ظلم به مردم است چون با احداث یک خط مترو واقعا این مردم از این مشکل که همه مردم این مناطق با آن درگیر هستند نجات پیدا می نمایند. ما که ساکن اندیشه و شهریار هستیم روزی دو تا سه ساعت در ترافیک می مانیم. الان هم که بنزین گران شده است، استفاده از ماشین شخصی بسیار سخت شده است. آن قدر ساعات طولانی در ترافیک هستیم که عملاً خانه برای ما حکم خوابگاه را دارد. ساعت های طولانی فرصت بودن با خانواده را از دست می دهیم. در عین حال ترافیک اندیشه کشنده است؛ چندی پیش پلی برای حل مشکل ترافیک زدند اما پاسخگو نیست .

کارگران حاشیه نشین، بیکاران و جمعیت کثیر کارگرانی که احتمالاً در راسته بازار و جمهوری و خیلی از نقاط تهران کارهایی با دستمزدی کمتر از حداقل دستمزد دارند، پایتخت برایشان مملو از خاطرات ساعت ها در راه ماندن و عذاب و رنج راه را دارد. کارگرانی که هیچ تشکلی ندارند تا اعتراض شان را بابت افزایش هزینه های حمل و نقل ابراز نمایند. کارگران صنایع طی این مدت راه هایی برای بیان اعتراضشان داشتند و اعتراض کردند اما کارگران حاشیه نشین و به ویژه بی ثبات کاران و بیکاران که برای حمل و نقل شرایط سختی پیدا نموده اند، هیچ نمی توانند بگویند .