وقتی بغض طبیعت از ستم ترکید - تور گرجستان ارزان

هوشنگ اعلم ـ روزنامه نگار پیشکسوت ـ در یادداشتی که در اختیار خبرنگاران قرار گرفته، نوشته است: هنوز نمی دانیم چه بر سرمان آمده است. هنوز ابعاد و عمق فاجعه ای را که با آن روبه رو شده ایم نشناخته ایم و هنوز نمی دانیم دامنه این جنگ خاموش تا کجا خواهد کشید.

دلخوشیم که ماسکی به صورت می زنیم. از دیگران فاصله می گیریم. در خانه می مانیم. این نیز بگذرد و ... بار دیگر روز از نو و روزگار از نو و در این روزگارِ تازه هم همان خواهیم بود که بودیم. موجوداتی خودبین، خودمحور و خودخواه، اشرف مخلوقات و مخلوقِ برگزیدهِ خداوند و پادشاه هفت اقلیم در زمین و آسمان که با سلاح عقل آفریده شده ایم تا حکم برانیم بر کائنات و دلخوش به چنین اعتباری بیش از یک قرن، قرنی که آن را قرن خرد واندیشه نامیده ایم ؛ بر زمین و آسمان تاخته ایم. غرّه به دانش خود، بی هیچ درکی از حکمت و ریشه ای که ما را به ذات هستی پیوند می دهد و به زمینی که ما را زاده است و در دامنش بالیده ایم و بر خاکش به ابدیت خواهیم پیوست.

در این یک قرن سرمست از پیروزیِ دست یافتن به قدرت علم و تکنولوژی هرچه خواستیم، کردیم. به هرکجا که توانستیم، تاختیم و از هرچه در زمین و بر زمین بود، بهره بردیم تا بتوانیم آن گونه که دل خواهمان بود، لذت ببریم. بیشتر داشته باشیم و سرخوشانه بیشتر مصرف کنیم و لاجرم بیشتر تولید کنیم تا اینکه در چرخه مصرف بیشتر و تولید انبوه تر، گرفتار جهلی لاجرم شدیم و زمین را بی رحمانه چپاول کردیم و بیرحمانه تر آلودیم. جنگل ها را تراشیدیم تا کارخانه بسازیم و برج و آسمان خراش دریاها را چپاول کردیم و پسماندهای مصرف بی امانمان را به دریا ریختیم. زمین را جا به جا شکافتیم تا برای کار خانه هایمان سوخت بیرون بیاوریم و محصولاتی بیرون بدهیم.

هدف همه یک چیز بود: لذت بردن از زندگی به هر قیمت و هر چه بیشتر. در این لذت هر که توانست و هر که قدرت بیشتر داشت؛ سهم بیشتری طلب کرد. به قیمت کشتار هم نوعانش و قلع و قمع هر آن کس که رقیب می پنداشت.

در این نبرد سهمگین و جنگیدن تا مرز جنون با هر آنچه ارزش بود، بی آنکه که بدانیم، از سریر آنچه که انسانیت نامیده می شد و نمادهایی به اسم عشق، مهربانی و اخلاق انسانی فرو افتادیم و دیوانه وار به ویران کردن افتادیم. ویران کردن طبیعتی که مادرمان بود و زیستگاه امن ما و حالا طبیعت سر به طغیان برداشته و بر فرزندان ناخلف خود خشم گرفته است و به حکم ساز و کار دفاعی که جزیی از وجود هر موجود زنده است، علیه موجودی که بیش از یک قرن بر او تاخته؛ حالت دفاعی به خود گرفته است.

دفاع با ویروسی که ما اسمش را کرونا گذاشته ایم؛ موجودی آنقدر کوچک که نادیدنیست اما همین موجود کوچک همه مردم زمین را بی هیچ تفاوتی میان فقیر و غنی و آنان که صاحبان قدرتند و آنها که قدرتی ندارند؛ به وحشت انداخته و به زانو نشانده است. شهرها را به سرزمین مردگان تبدیل کرده و هر آنچه حاصل تکنولوژی و نبوغ بشر است؛ به زمین دوخته است. هواپیماها جرأت پرواز ندارند و قطار ها و اتومبیل ها اجازه و امکان حرکت. برج و باروی اقتصاد جهانی فرو ریخته و کشورهای مدعی قدرت و اقتصاد برتر در تأمین دارو و امکانات درمان بیماران کرونایی درمانده اند و این هنوز آغاز ماجراست و در حد کشیدن گوش انسان یاغی به دست طبیعت و زمین مادر. هنوز مانده است تا انسان تنبیه شود و یاد بگیرد انسان بودن را. اگر بماند و اگر طبیعت به همین بسنده کند. طبیعتی که حالا نفس می کشد. هر چند به دشواری و زمین گیری انسان در این حد اندک از نتایج سحر است.